Geschreven door Pieter.
De winter is voorbij, in ieder geval vandaag, de blauwe hemel mengt zich met wat wolken. Zoals vaker op zaterdagochtend stap ik op mijn fiets en rij over de IJsselmeerdijk naar KOIJ. Onderweg zie ik hoog in de lucht een paartje zeearenden. Op de thermiek laten ze zich omhoog cirkelen. Ik neem een foto, maar op het beeldscherm kan ik nauwelijks iets zien, te ver weg.
Bij KOIJ aangekomen, staat J. al te trappelen om te vertrekken. Al snel vult het gras voor het clubhuis zich met meer mensen en even zoveel kajaks. Op de stijger wordt gepalaverd: waar gaan we heen? W. wil het nest van de zeearenden zien, dus op naar de Diemer Vijfhoek. We maken een rondje om het eiland heen, zodat we hoog in een boom de bos met takken – zo groot “als een garagedeur” – vanuit verschillende gezichtshoeken kunnen bekijken. Ik verbaas me dat deze bos takken al meerdere jaren heeft overleefd, hetzelfde nest wordt elk jaar weer opnieuw gebruikt. Na het rondje om De Vijfhoek splitsen we. Wij naar Pampus, de anderen maken nog een rondje! Maar eerst worden we nog beloond met zicht op één van de zeearenden, opnieuw cirkelend hoog in de lucht.
Pampus is verlaten als we aankomen, zo vroeg in het jaar zijn ze nog gesloten. Wij maken ongenodigd gebruik van het terras en nestelen ons tegen de wand van het restaurant, uit de wind, én in de zon. Boterhammen en drinken komen tevoorschijn, en koekjes uiteraard. Oei, het zit daar veel te lekker. De loomheid slaat toe in de warmte van de zon. We staren we over het water, waar voor Muiden wat kleine zeilbootjes varen. Richting Amsterdam vaart een tjalk. Verder is het water leeg zo vroeg in het seizoen. Maar dan…, die zon…, langzaam schuift een schaduw ervoor…, een zonsverduistering! Zonder ons te verblinden kunnen we het spektakel goed volgen dankzij de lichte bewolking voor de zon. Ongelooflijk, en met zijn allen zitten we met handen voor de ogen naar de half verduisterde zon te staren.
We zijn nog nauwelijks uitgekeken, of we worden opnieuw verrast: een soort tsunami-golf lijkt plots uit het niets op pampus af te rollen. “Waar komt dit vandaan?”, roept M. Het raadsel lost zich op als vanachter het eiland een enorme overmaatse speedboot opduikt, beter gezegd een soort space-ship dat jammerlijk probeert uit het water op te stijgen. Zo snel als dit spookschip opduikt, verdwijnt het gelukkig weer. Daarmee echter wordt de trance van het verblijf op Pampus nogal ruw verbroken, en we vertrekken weer halfwinds met wat lichte golven richting de thuishaven. Wat een mooie dag, prachtig weer, met zeearenden en een zonsverduistering. Eigenlijk heel bijzonder, en dat zomaar op zaterdagochtend om de hoek.