Auteur: Carlo Eijgenberger

Door Eelco Lolkema.

De Veluwe Rally. Met de kano/kajak de IJssel downstream afvaren. Een serieuze prestatietocht.

Al meer dan 40 jaar een begrip bij de sportieve kanorecreanten. 

Dit jaar, in het weekend van 27/28 september, meldden zichzo’n 130 deelnemers. Wat minder dan voorgaande jaren, waar soms meer dan 300 peddelaars aan de start verschenen.

Dit jaar ook twee deelnemers van KOIJ: Steffan Webel en Carlo Eijgenberger. Bikkel Steffan voer zaterdag al de 50 km tocht, van Giesbeek naar Deventer. En had het plan om zondag de 80 km te varen, van Deventer, via een omweg, naar Kampen. Helaas, vanwege de mist werd 3 uur later gestart en werd de 80 km geschrapt. Dus werd het de 50 km, rechtstreeks naar Kampen. Dezelfde afstand die Carlo wilde varen. 

Rond 10:30 was de mist voldoende opgetrokken om van start te gaan. En het werd een prachtige dag om te varen. Een zwakke meewind, veel zon, een goede temperatuur en een mooie stroomsnelheid mee.

Steffan was één van de eerste kanoërs die in Kampen arriveerde. Ook Carlo deed het prima en eindigde in de top 20 (exacte plaatsing is mij niet bekend). 

Van de aankomst van Carlo zijn enkele foto’s gemaakt. Helaas niet van Steffan; die was al binnen voordat chauffeur Eelco het in de gaten had.

Het was overall een snelle Veluwe Rally. Vermeldenswaard is dat bij de eerste 5 aankomsten een open kano zat. Met een gemiddelde van 12 km/uur was deze sneller dan enkele kajakkers in K1 wedstrijd kajaks! Tja, met 3 top-instructeurs in de open kano aan de peddel mag je ook wel wat vuurwerk verwachten. 

Tegen 17:30 werd de kajak van Carlo opgeladen en vertrokken we terug naar Amsterdam. Steffan nam de trein vanuit Kampen naar Arnhem. Met een opvouwbare kano en de rest van de bagage nog een hele opgave. Respect!
Al met al een aanrader. Wie van KOIJ doet in 2026 mee? Denk er vast eens over na.

Afgelopen zaterdag was het clubvaren een groot succes, met een opvallend hoge opkomst. Het zomerse weer speelde zeker mee: volop zon en een vriendelijke wind van maximaal 3 Bft. Perfect voor een ontspannen op-en-neertje naar Pampus.

Onderweg werden we verrast door een prachtig schouwspel van oude Nederlandse zeilschepen. Het bleek de vloot van het Yzeilen te zijn, georganiseerd door de Vereniging Museumhaven. Met Sail nog vers achter de kiezen was het een genot om deze klassieke schepen weer onder zeil te zien.

Ter hoogte van Pampus zagen we hoe de deelnemende schepen zich naar hun startpositie voeren. De startboot en andere bij de raceorganisatie betrokken vaartuigen gingen op een vooraf bepaalde positie voor anker. Vanaf onze plek op Pampus konden we goed zien hoe de schepen zich zo gunstig mogelijk naar de startlijn manoeuvreerden – een fascinerend gezicht. Daardoor hadden we er uiteindelijk maar een handjevol op de foto, maar het was zeker een memorabel moment.

Op Pampus ontmoetten we drie enthousiaste kajakkers uit het pittoreske Hoofddorp. Ze waren in Muiderberg opgestapt en zouden via onze haven terugvaren. Bij aankomst kregen ze een kleine rondleiding – een spontaan hunyen gezellig intermezzo.

We kijken nu al uit naar de Muider Hardzeildagen in het laatste weekend van oktober, waar traditionele zeilschepen elkaar sportief uitdagen op het water en de dag wordt afgesloten met het legendarische feest in de tent.

Kajakkers zorgen voor veiligheid bij Gouwzee Zwemoversteek

Zondag 7 september 2025 assisteerden zes van onze kajakkers bij het jaarlijkse openwaterzwemevenement tussen Marken en Monnickendam. Vanaf 8:00 uur gingen de eerste zwemmers het water in voor de 3,5 kilometer lange oversteek door de Gouwzee.

Het was een zonnige dag met een stevige zuidoostenwind van 5 Beaufort. De omstandigheden zorgden voor merkbare golfslag, kalm dobberen was er niet bij. Onze kajakkers hielden actief toezicht, ondersteunden deelnemers waar nodig en droegen bij aan een veilige en sportieve sfeer op het water.

Dankzij hun inzet konden de zwemmers zich volledig richten op hun prestatie en genieten van de unieke ervaring die de Gouwzee biedt. Een mooie samenwerking tussen zwemmers en kajakkers, in het teken van natuur, sport en doorzettingsvermogen.

Het begon zoals alle grootse expedities: met een groepsapp vol emoji’s, grappen en de onvermijdelijke vraag “moet ik het ticket uitprinten?” en “is er nog plek op de trailer?” De voorpret was tastbaar, zelfs digitaal. Maar dan… de wekker om 6:00. Want om 6:45 moesten de boten opgeladen worden. Vroeg? Zeker. Enthousiast? Absoluut. Functionerend brein? Nog niet helemaal.

Gelukkig was daar Eelco, held van de ochtend, die de trailer reed alsof hij geboren was met een dissel in zijn hand. Twaalf boten gingen mee op de trailer, zes boten werden op eigen gelegenheid vervoerd. De fietsers onder ons kwamen bijna gelijktijdig met de trailer aan, waardoor we gelijk konden afladen.

Bij KVZ werden de tickets gescand voor we met de boten het terrein op mochten en kregen we een exclusieve kanosaluut-pet. Niet zomaar een pet, maar een magische toegangspas tot het clubterrein. De tocht begon via de oostelijke IJlanden, waar we een sluisje tegenkwamen dat zo smal was dat je de adem moet inhouden om erdoor te passen. Eén voor één, als peddelende pinguïns, wurmden we ons erdoorheen.

Dan: wachten bij de Comandeursbrug. Niet met z’n tienen, maar met 300+ boten van drie locaties. Het was als een file, maar dan op water, en met minder claxons. Bij het startsignaal schoten we richting het Muziekgebouw en de IJhaven in – waar ander vaarverkeer anderhalf uur werd tegengehouden. Sail was even helemaal van ons. Sorry, rondvaartboot met toeristen.

Vanaf het water was het spektakel ongeëvenaard. De kade was zaterdag onbegaanbaar, dus wij hadden vanochtend de beste plek. Tall ships, marineschepen, een duikboot (!), en varend erfgoed zo ver het oog reikte. Een walhalla voor botenliefhebbers, en een visuele traktatie voor iedereen met een zwak voor zeildoek en patrijspoorten.

Het weer was perfect: zon, geen wind. Voor zeilers misschien een drama, maar voor kajakkers een droom. Er waren ook drakenboten – een soort peddelende fanfare met gebrul en getrommel. Eentonig ritme, maar anders gaat het mis. Misschien iets voor onze club? Al moeten we dan wel oefenen op het brullen.

Na een dag vol pracht en praal, keerden we voldaan maar hongerig terug naar de club. Boten opladen, terug naar IJburg, en dan… Sail Out op tv of langs de kade. Een waardige afsluiter van een magische dag. Tien jaar moesten we wachten, maar we hebben genoten met volle teugen.

Over vijf jaar weer. Maar dan met een drakenboot!

Het resultaat is af — met dank aan Studio UniQ, Jasper Geluk!

Woensdagavond, tijdens het clubvaren, viel het ineens op: een onbekende man was druk bezig onder het afdak van ons clubhuis. Hij had een rolcontainer bij zich vol spullen, waaronder een parkbank en andere attributen om een filmset mee aan te kleden. Al snel bleek het te gaan om Jasper, amateurfilmer én toevallig de buurman van een van onze leden. Hij woont in hetzelfde gebouw!

Donderdag vonden de opnames plaats, op onze eigen steiger met het clubhuis als decor. Een bijzondere setting, en het weer werkte perfect mee — ideaal voor mooie beelden.

📽️ De scene die werd opgenomen is een oefenopname van een fragment uit de film 500 Days of Summer (2009). Jasper en zijn vrouw gebruiken dit soort projecten om ervaring op te doen met buiten filmen: belichting, geluid in de wind en het vinden van een geschikte locatie. De steiger bleek een uitstekende plek — het beeld is rustig, open en sfeervol.

In de scene zien we Tom en Summer, een koppel dat inmiddels uit elkaar is. Tom is nog teleurgesteld over het stuklopen van de relatie, terwijl Summer inmiddels getrouwd is met iemand anders — een wrange wending, omdat zij eerder niet in ware liefde geloofde. Dit is het laatste moment dat ze elkaar zien.

Jasper en zijn vrouw maken regelmatig korte producties op IJburg om te oefenen met het vak. Ze hopen op termijn ook professionele producties te kunnen gaan maken. Een leuk weetje: ze beschikken ook over een rubberboot met elektromotor, dus wie goed oplet kan ze niet alleen op de steiger maar ook op het water tegenkomen.

📸 De bijgaande foto’s zijn met dank aan Jasper. We kijken vol verwachting uit naar wat Studio UniQ nog meer gaat maken!

Onze helden waren dit weekeinde vroeg uit de veren om te assisteren bij de 14e editie van Rondje Pampus.

16 – 19 juni 2025 vond de 51e Kano Avond 4 Daagse plaats. Verslag is van PJ.

  Dag 1 – KV Viking, Amsterdam Noord  

Maandag trapten we af bij KV Viking in Amsterdam Noord. Net buiten de stadsrand, en je zit zó in de polder.  Leuk om eindelijk eens richting de A10 Noord te varen. Ik rijd er vaak langs en vroeg me altijd af: *hoe kom je daar eigenlijk, en hoe is het om er te varen?* Nou, dat weten we nu!

Een mooie route door de diverse sloten rond Landsmeer. Tijdens het uitwijken voor onze groep kajakkers liep een boot vast.  We boden onze hulp aan met peddels en goedbedoelde tips – en warempel, het lukte om de boot weer los te krijgen.  

Door deze spontane reddingsactie raakten we wel wat achterop, en kwamen we uiteindelijk als laatste binnen.

 Dag 2 – KV de Argonauten, De Rijp  

De Rijp is een charmant oud plaatsje met een rijke historie. Ook hier is het heerlijk varen.  

Na een korte oversteek volgden we verschillende slootjes – of zijn het toch vaarten? – waarbij je goed moest opletten om op de juiste route te blijven. Alles begon op elkaar te lijken, maar met de kerktoren als baken, leek het toch goed te gaan.

Eenmaal terug bij het startpunt zagen we dat we een flink stuk extra hadden meegepikt ten opzichte van de oorspronkelijke route.

 Dag 3 – KV Flevo, Hoorn  

In Hoorn was het niet alleen de kano-vierdaagse, maar ook de wandelvierdaagse. Hordes schoolkinderen met begeleiders passeerden de club.  

Ook hier een prachtige tocht – jammer genoeg niet door het centrum van Hoorn, maar door de polder bij Berkhout. Misschien iets voor een volgende editie?

Het gebied De Hulk bleek perfect om te ontspannen én om een leuke tocht te maken.

 Dag 4 – KV De Trekvogels, Haarlem  

De laatste dag alweer, bij KV De Trekvogels in Haarlem.  

Voor vertrek wacht iedereen tot alle kajaks in het water liggen, want er moet natuurlijk een groepsfoto worden gemaakt.  

Via het Spaarne en een stukje door de stad, kwamen we na wat smalle modderslootjes uit bij de oversteekplaats.  

Daar moesten we de N208 kruisen. Gelukkig had Martin geadviseerd een karretje mee te nemen – en dat was zeker geen overbodige luxe.  

Na het oversteken vervolgden we onze route en kwamen we terug bij de club.

Na een nauwkeurige controle van de stempelkaarten door Martin (jawel, die bestaan nog steeds!), kregen alle deelnemers die álle vier de dagen hebben gevaren een welverdiende medaille.

Leuk om eens bij andere verenigingen te varen, en het prachtige weer heeft daar natuurlijk enorm aan bijgedragen.  

Door Jimmy.ai

Het begon allemaal, zoals alle grote rampen in de geschiedenis, met goede bedoelingen. De klok sloeg zeven uur en daarmee ook het onheil, want de clubvaart van Kano op IJburg – een vredige woensdagavondactiviteit op 2 juli, doorgaans slechts bedreigd door tegenwind of een vergeten peddel – zou ditmaal het strijdtoneel worden van elementen en eigenaardige gebeurtenissen.

Jacobiene, Marjolijn, Han, Carlo en Jimmy stonden klaar. De boten lagen al triomfantelijk buiten, alsof ze met droge ambitie de natuur wilden tarten. Maar de natuur, die had regen en onweer besteld. Veel regen. Veel onweer. De eerste knal van Thor’s hamer galmde precies bij het optuigen van Han’s spatzeil. Binnen tien minuten lagen de boten weer binnen en de clubleden aan de thee. Behalve Jimmy.

Jimmy, die als kind waarschijnlijk in een storm geboren was, bleef driftig in de loods rond drentelen met een donderwolk boven zijn hoofd. “We kunnen toch niet binnen blijven zitten als we een club varen hebben?” sprak hij alsof hij een heroïsche veldslag aankondigde. Buienradar, altijd een bron van halfvol glas-optimisme, beloofde over twintig minuten droog weer. Dat was voor Jimmy reden genoeg.

En zo vertrok hij. Solo. Peddelend langs de oever van het nieuwste opgespoten land alsof hij Columbus zelf was. De lucht trok open – of in elk geval hield het even op met huilen – en Jimmy bewonderde de eenden van dichtbij. In het enthousiasme van deze vredige fauna besloot hij een inham in te varen. En toen nog een. Waarom ook niet? Avontuur lachte hem toe.

Maar het toeval, dat sadistische genie, had iets beters in petto. Aan de ingang van de tweede inham stonden ze: twee zwanen. Niet zomaar zwanen, maar de spierwitte poortwachters van het IJburgse kanaalrijk, compleet met jongen en een attitude waarmee ze moeiteloos op een festival beveiliging konden doen. Ze bliezen nog voordat hij iets had geprobeerd. Pure intimidatie.

Jimmy, die zijn dierenreeks van National Geographic kennelijk verkeerd had onthouden (“zwaan = elegant”), overwoog zijn opties. Terugvaren zat er niet in. Doorvaren was levensmoe. Dus: slepen. Over land. Kajak over het opgespoten drijfzand slepen, baggeren door modder, tot de knieën wegzakkend in het land dat ooit water was, alsof hij deelnam aan een natuureditie van Expeditie Robinson.

En toen – uiteraard – verscheen er een bewaker. De man keek met de milde verbijstering van iemand die dacht dat hij gewoon een rustige avondshift had.

“Wat bent u aan het doen?” vroeg hij, terwijl hij zijn zaklamp op Jimmy’s modderige figuur richtte.

Jimmy keek op, omringd door slik, zweet en zwaantrauma, en sprak:
“Trainen voor een nieuwe olympische sport: kajakslepen door de woestijn.”

De bewaker knipperde. “Dat is geen normaal antwoord.”
Jimmy haalde zijn schouders op. “Het is toch ook geen normale vraag.”

Hij kwam terug bij het clubhuis als een Vietnamveteraan die net een watervogelslag had overleefd. Onder de modder, gehavend maar trots. De rest was al vertrokken. Thee op. Clubhuis dicht. Stilte.

En zo eindigde deze clubvaart met een wijze les. Dat je met kajakken altijd op alles voorbereid moet zijn: regen, onweer, zwanen, en bewakers met vragen. Dat je zelfs als je voorzichtig probeert te varen, je nog altijd op een spreekwoordelijke zwarte zwaan kunt stuiten – al zijn ze soms wit en met snavel open.

En dat je, bij voorkeur, altijd beleefd blijft tegen beambten. Zeker als je tot aan je enkels in het zand staat met een kajak op je rug en een verhaal dat niemand zou geloven als het niet écht gebeurd was.

Er zijn drie PE zeekajaks toegevoegd aan het clubmateriaal:

• Rode Perception Essence 16
• Gele Perception Essence 17
• Blauwe Wildbeast Tempest 170

Door Piet-Jan.

Op zaterdag stond de 1e van de geplande uitwisseltochten met Kano Amsterdam Noord (KAN) en Kano Vereniging Zeeburg (KVZ) op het programma.

In totaal 11 deelnemers met leden van KAN, KVZ en KOIJ. Vanaf een mooie en goed bereikbare instapplek, landsmeer parkeerplaats sportpark gingen we Ilperveld verkennen.

Zoals landschap Noord-Holland het omschrijft in de folder ‘Waterparadijs met honderden eilandjes van veen ‘.
Een leuke groep, prachtig mooi weer en lekker ongedwongen varen in een mooi gebied.

Als het niet uitmaakt waar je bent ben je nooit verdwaald en zo voeren we in eerste instantie een beetje willekeurig door de verschillende sloten (of zijn het vaarten).
Het bezoekerscentrum Ilverpveld was de plek voor koffie.
De hele armada van boten kon prima aanleggen aan de drijvende steiger.

Onder het genot van een kopje koffie of thee werd door een gids verteld welke route nog meer de moeite waard was en niet onbelangrijk hoe we weer bij onze instapplek terug konden keren.

Met de instructies, de meegegeven kaart en Hans als voorwaarder en Marianne als achtervaarder kon dat niet mis gaan.
Net zo stipt volgens plan als we vertrokken waren we weer terug bij de instapplek.
Een leuke tocht in een rustige omgeving .
Volgende week zondag staat een uitwisseltocht bij KOIJ op het programma.
Dan groot water.